JAVIER HERNÁNDEZ


Javier Hernández Landazabal, Gasteiz, 1959
“KUTXA HUTSA”
Akrilikoa/olioa
Lehen begiratuan Oteizaren lanik ezagunenari eginiko keinua eman lezakeena ez da metafora hutsa baino: “marka” ofizialaz gain, botere faktiko autonomikoko gailurrean gauzatzen den, eta gure herriaren irudi atsegin eta abegikor bai estu-estu lotzen zaion interes-joko onuragarri baten metafora, alegia. Itxurakeria hutsa. Arkadia bukoliko eta zoriontsu baten eldarnioa, non txistu eta danbolinaren soinuaren inguruan, “vasquito” eta “neskitak” biribilketa ezin alaiagoan biltzen diren. ‘Kitsch’ azala, begien gozagarri, kontsumitzaileen gustukoa. Irudi idiliko melenga, KUTXA HUTS baten estalkian. Edukirik gabeko edukiontzia, ezerez betetako piperrak, edo ia ezerez, asko jota erretolika huts merkeaz, jaio ere iraungita jaiotako diskurtso melengez, “lamia” eta sirenen ereserki eztiez...

“CAJA VACÍA”
Acrílico/óleo
Lo que pudiera parecer irónico guiño a la obra más mediática de Oteiza no es sino metáfora ─más allá de la ‘marca’ oficial─ de un rentable juego de intereses en la cúpula del poder fáctico autonómico, indisociable de la oferta y promoción de una imagen amable y edulcorada de País. Mera apariencia. Espejismo de una bucólica Arcadia de ‘txistu’ y tamboril, de ‘vasquitos y nesquitas’ hermanados en alegre ‘biribilketa’. Envoltorio ‘kitsch’, atractivo a la vista y al gusto del consumidor. Idílica estampa apastelada, en la tapa de una CAJA VACÍA. Continente sin contenido, relleno de nada, o casi nada: ecos de promesas surtidas, de empalagosos discursos caducados, de dulces cantos de ‘lamias’ y sirenas.